Toen Zuiderlicht nog maar net was opgericht kregen we bezoek van Marinus Knulst en Linda Vosjan, beiden actief op IJburg. Ze hadden daar contact met een paar scholen over zonnepanelen. Gingen ze het zelf doen en in de leer bij Frank? Of lieten ze het aan Zuiderlicht over?

Dat laatste. Marinus en Linda hadden meer te doen. Veel meer. De energietransitie was belangrijk, maar IJburg en Amsterdam, moesten ook groener en socialer.

Club

Zuiderlicht zag in Marinus een ideaal bestuurslid, maar daar zei Marinus niet meteen ‘ja’ op. Hij wilde nog wat aan ons ruiken. Hij was er wel altijd bij. Bij wat hij en wij ‘club’ zijn gaan noemen, de maandelijkse bijeenkomsten aan onze keukentafels. Hij sloeg nooit over, want daarvoor was het té leuk en té belangrijk.

Pas in 2017 trad hij alsnog toe, als een van ‘de praatjesmakers’. In het toenmalige organogram stond hij in het midden. Dat vond hij mooi, ‘in het hart van de organisatie’, constateerde hij. En zo was het.

Als bestuurslid waakte Marinus over het geweten van Zuiderlicht. Hij zorgde ervoor dat we ons realiseerden dat we nog maar dreumesen waren. En dat we ver weg bleven van wat hij de cowboys noemde.

Het doel is de overgang naar schone energie. Komen er zonnepanelen, zonder een rol voor Zuiderlicht? Dan is het doel toch bereikt?

Blije bijen

Zo noemde Marinus Zuiderlicht en haar leden: een hard werkend, vrolijk volkje dat de weg baant naar een wereld op schone en betaalbare energie.

Ook toen Marinus ziek was en terugging naar Zwolle, bleef hij betrokken. Hij bleef meedenken en ons linkjes sturen naar relevante artikelen, grappige filmpjes of dingen waar we nog eens goed over na moesten denken. Tot de laatste dag hielden we contact met elkaar.

Marinus zal niet weg zijn. Hij zit in ons Zuiderlicht-jargon. Hij zit in ons DNA. Hij blijft een plek hebben in het hart van zijn club.